Ik ben een voorstander van praktijkgericht onderzoek, zoals vooral lectoraten aan hogescholen dat uitvoeren. Dat wil onder meer zeggen dat je uitgaat van kennisvragen van professionals en bewoners, hen betrekt bij het onderzoeksproces en ervoor zorgt dat de resultaten worden aangeboden in voor de doelgroepen bruikbare vormen. Niet alleen een helder rapport met een goede samenvatting en onderbouwde aanbevelingen, maar ook bijvoorbeeld een factsheet of een checklist.
Als het gaat om de rol van onderzoek bij de praktijk wordt vaak gesproken over ‘evidence-based practice’, bijvoorbeeld in de zorg. Maar volgens de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (2017) is evidence-based practice in de zorg een illusie en een onterechte simplificatie van wat goede zorg is. Je zou kunnen zeggen dat het evviedens beest alleen een plek heeft in het (gecontroleerde) laboratorium en niet in het (complexe) werkveld van zorg, welzijn of onderwijs.
Het werkveld is bij uitstek de plek van het prektis beest. Wat we nodig hebben is de verbinding van vakkennis van professionals en ervaringskennis van bewoners met onderzoekskennis van wetenschappers. Die verbinding levert meervoudig bewijs op, dat is ook praktijkgericht bewijs. Die practice-based evidence vormt samen met de sociale context het vertrekpunt voor de discussie over wat goede ondersteuning en zorg is, wat goed onderwijs is of meer algemeen goed werk.
Met oog voor de sociale context doe je recht aan het feit dat kennis maar een van de bronnen is waar professionals en actieve bewoners mee werken. Van belang zijn ook relaties en netwerken waarin bijvoorbeeld macht en invloed spelen. Bij mijn advieswerk probeer ik daarom zoveel mogelijk de stand van de kennis én de sociale context mee te nemen.
Op deze website zijn mijn meest recente publicaties en artikelen te vinden.
